Απαρχές και προϋποθέσεις της αρχαίας ελληνικής ιστοριογραφίας

Το ερώτημα των απαρχών της αρχαίας ιστοριογραφίας προϋποθέτει αναγκαστικά τον ορισμό του τι είναι ιστοριογραφία. Προκειμένου να απαντήσουν στο ερώτημα αυτό οι μελετητές συχνά καταφεύγουν στη μελέτη εξωελληνικών, περισσότερο ή λιγότερο διακριτών, πρόδρομων μορφών του είδους -από την Ανατολή, την Αίγυπτο ή το Ισραήλ. Για να αποφύγουμε αυτή την εν τέλει αδιέξοδη μέθοδο, ας θεωρήσουμε ότι η ιστοριογραφία, όπως νοείται και έχει αναπτυχθεί στη δυτική παράδοση, αποτελεί μια «εφεύρεση» του ελληνικού πνεύματος κατά τη μετάβαση από τον 6ο στον 5ο αι. π.Χ. Η αρχαιοελληνική ιστορική πεζογραφία, όπως διαμορφώθηκε την περίοδο αυτή, εμφανίζει ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά που εξακολουθούν να αποτελούν συστατικά στοιχεία του ιστοριογραφικού είδους έως σήμερα: την κριτική της παράδοσης, την αναζήτηση ορθολογικών, μη μεταφυσικών αιτιών και έναν υψηλό βαθμό αφηγηματικότητας, που συνίσταται στην «ανασύνθεση χρονικά εκτεταμένων γεγονότων στα οποία συμμετέχει ένας μεγάλος αριθμός προσώπων και τα οποία συγκροτούνται από ποικίλες ενέργειες, εξελίξεις και συμβάντα με όλες τις μεταξύ τους σχέσεις» (Chr. Meier).

Η μουσική στο Βυζάντιο

Στο Βυζάντιο, ως λογική συνέχεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, η μουσική είχε εξέχοντα ρόλο. Για την κοσμική (μη θρησκευτική) μουσική έχουμε ελάχιστες πληροφορίες. Αντίθετα μας έχουν διασωθεί σημαντικές πληροφορίες για την εκκλησιαστική μουσική, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ο όρος βυζαντινή μουσική συχνά συνδέεται σήμερα -εσφαλμένα- μόνο με την εκκλησιαστική μουσική.

H βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική προέρχεται από την αρχαία Ελληνική, Συριακή αλλά και Εβραϊκή θρησκευτική μουσική παράδοση.
Διακρίνονται 3 εποχές: παλαιού, μέσου και νέου μέλους.
Η εποχή του Παλαιού Βυζαντινού Μέλους ξεκινά από τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους και περνώντας από την εποχή της αποκρυστάλλωσης της λειτουργίας (9ος αι.) φθάνει μέχρι το 14ο αι.

διαβάστε την συνέχεια εδώ

Η έννοια του γένους και οι κοινότητες των Ρωμιών

Η έννοια «Γένος» συνδέεται με την ταυτότητα του Νέου Ελληνισμού όπως αυτή διαμορφώθηκε στα χρόνια της oθωμανικής κυριαρχίας. Δεν αφορά όλους τους Rum, όλους δηλαδή τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας, αλλά όσους μετείχαν της ορθόδοξης πίστης και της ελληνοβυζαντινής παράδοσης.
Δεν πρόκειται για μια κατηγορία πληθυσμού αλλά για πολλές, απλωμένες σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Παλαιά Αθηναϊκή Σχολή

Δυο γενιές Φαναριωτών ποιητών, μεταφυτευμένες από την Κωνσταντινούπολη και τις παραδουνάβειες ηγεμονίες στο Ναύπλιο πρώτα, στην Αθήνα ύστερα, προσδιορίζουν τη μετεπαναστατική μας λογοτεχνία με τρόπο αποφασιστικό. Πρόκειται σχεδόν για υπόθεση οικογενειακή: ο Ιακωβάκης Ρίζος Νερουλός (1778-1850) είναι εξάδελφος του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή (1779-1855), ο γιος του τελευταίου αυτού Αλέξανδρος έχει την ίδια συγγένεια με τους αδελφούς Αλέξανδρο (1803-1863) και Παναγιώτη Σούτσο (1806-1868). […]