Ο ρεαλισμός στην ηθογραφία

 Η επίδραση του ρεαλισμού στην πεζογραφία μας υπήρξε όψιμη, παρότι η πεζογραφία του νέου ελληνικού κράτους είχε την ευκαιρία να ξεκινήσει μαζί με τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό και να κινηθεί παράλληλα με αυτόν. Παρότι, λοιπόν, είχαμε κάποια πρώτα θετικά δείγματα (τα μυθιστορήματα του γεωπόνου Γρηγορίου Παλαιολόγου, Ο πολυπαθής, 1839, και Ο ζωγράφος, 1842), ο ρομαντισμός τελικώς κυριάρχησε ως η επίσημη λογοτεχνική έκφραση, επειδή προσφερόταν στις προσπάθειες καθορισμού ή απόδειξης της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας του νέου κράτους μέσω της σύνδεσής του με την κλασική αρχικώς και αργότερα με τη βυζαντινή ελληνική Ιστορία και παράδοση.

Λόρδος Βύρων

 Ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάυρον, 6ος Βαρόνος Μπάυρον (George Gordon Byron, 6th Baron Byron, 22 Ιανουαρίου 1788 – 19 Απριλίου 1824), γνωστός στην Ελλάδα ως Λόρδος Βύρων, ήταν Άγγλος αριστοκράτης, ποιητής, πολιτικός, Φιλέλληνας και μια από τις σημαντικότερες μορφές του ρομαντισμού. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ποιητές και παραμένει ακόμα και σήμερα δημοφιλής. Από το πλούσιο έργο του ξεχωρίζουν τα μακροσκελή ποιήματα Δον Ζουάν και Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ.

Η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης

 

Η πολιορκία και η Άλωση Κωνσταντινούπολης σημειώθηκαν τον Απρίλιο του 1204 και σημάδεψαν την κορύφωση της Τέταρτης Σταυροφορίας. Οι Σταυροφόροι, με επικεφαλής τον Ερρίκο Δάνδολο, τον Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό και τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, κατέλαβαν, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τμήματα της Κωνσταντινούπολης, της πρωτεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την Άλωση της Πόλης ιδρύθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία (γνωστή στους Βυζαντινούς ως Φραγκοκρατία ή Λατινική Κατοχή) και ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας στέφθηκε Αυτοκράτορας ως Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης στην Αγία Σοφία. 

Η σημασία της προφορικής παράδοσης στην κοινοτική ζωή

 

Οι παραδόσεις πηγάζουν από τη «μυθοπλαστική φαντασία» των ανθρώπων αλλά μπορούν να ξεκινήσουν και από κάποιο ιστορικό γεγονός και από ζωντανές δοξασίες (μια δοξασία μπορεί να διατυπώνεται ως αξίωμα, να μεταφέρει ένα εκτενέστερο μήνυμα ή να αποτελεί και μια αυτοτελή διήγηση).

Η λαϊκή ζωγραφική

 

Η λαϊκή ζωγραφική για τον ελληνικό χώρο δεν αποτελούσε αυτόνομη καλλιτεχνική δημιουργία με στόχο την αισθητική απόλαυση. Η αισθητική λειτουργία της ζωγραφικής λειτουργεί παράλληλα με άλλες λειτουργίες, όπως η αγιογράφηση και η διακόσμηση του εσωτερικού των σπιτιών κυρίως των αρχοντικών. 

Η σοφιστική κίνηση

 

Οι σοφιστές δεν αποτελούν φιλοσοφική σχολή, σαν τους Πυθαγορείους ή την πλατωνική Ακαδημία. Δεν πρεσβεύουν ένα κοινό δόγμα, δεν αναφέρονται σε κάποιον αρχηγέτη ή ιδρυτή, δεν έχουν τους ίδιους στόχους, την ίδια πολιτική τοποθέτηση και τους ίδιους αντιπάλους. Το πιο πιθανό είναι ότι οι ίδιοι δεν θα ενέτασσαν καν τους εαυτούς σε ένα ενιαίο ρεύμα.

Ο Ιερός Λόχος 1821

 

Ο Ιερός Λόχος ήταν στρατιωτικό σώμα το οποίο ιδρύθηκε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στη Φωξάνη, (πόλη στα όρια της Μολδαβίας με τη Βλαχία) στα μέσα Μαρτίου του 1821 και συγκροτήθηκε από εθελοντές σπουδαστές των ελληνικών παροικιών της Μολδοβλαχίας και της Οδησσού, κυρίως. Ήταν η πρώτη οργανωμένη στρατιωτική μονάδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και του ελληνικού στρατού γενικότερα. Ο Υψηλάντης πίστευε πως οι νεαροί αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ψυχή του στρατού του. Γι’ αυτό τους ονομάτισε από το κλασικό όνομα του Ιερού Λόχου των Θηβών. 

Τα λαϊκά έθιμα της Καθαρής Δευτέρας

Η ημέρα της Καθαράς Δευτέρας, γιορτάζεται έντονα σε όλη την Ελλάδα, με διάφορα έθιμα και αποτελεί κατ' έθιμο αργία. Συνηθίζεται πανελλαδικά να τρώγεται λαγάνα, δηλαδή άζυμο ψωμί που παρασκευάζεται μόνο εκείνη τη μέρα, ταραμάς, χαλβάς, θαλασσινά, λαχανικά, ελιές και φασολάδα χωρίς λάδι. Κύρια έθιμα σε όλη την Ελλάδα είναι το πέταγμα του χαρταετού, αλλά και το λεγόμενο Γαϊτανάκι, έθιμο που έφεραν από τη Μικρά Ασία οι πρόσφυγες. 

 

Στα Μεστά και στους Ολύμπους και στο Λιθί της Χίου, αναβιώνει το Έθιμο του Αγά με τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία, όπου σε ένα θεατρικό ο Αγάς ως δικαστής, καταδικάζει με χιούμορ τους θεατές. Άλλο έθιμο με ρίζες στην Τουρκοκρατία είναι εκείνο της μεταμφίεσης κάποιου κατοίκου της Αλεξανδρούπολης σε Μπέη και της περιφοράς του στην πόλη μοιράζοντας ευχές. Οι κάτοικοι του Πόρου καθαρίζουν τα μαγειρικά σκευάσματά τους από τα λίπη των κρεάτων που καταναλώθηκαν τις Απόκριες σε ένα έθιμο που αποκαλείται ξάρτυσμα. Σε ορισμένα χωριά της Κέρκυρας λαμβάνει μέρος ο Χορός των Παπάδων όπου οι ιερείς στήνουν χορό που ακολουθείται από τους γέροντες. 

Στην Κάρπαθο οδηγούνται στο Λαϊκό Δικαστήριο Ανήθικων Πράξεων από τους Τζαφιέδες, δηλαδή τους χωροφύλακες, οι κάτοικοι που αντάλλαξαν απρεπείς χειρονομίες, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη από τους σεβάσμιους της πόλης.Το αλευρομουτζούρωμα στο Γαλαξίδι, όπου οι καρναβαλιστές πασαλείφονται με αλεύρι και χορεύουν κυκλικά. Στη Μεθώνη Μεσσηνίας γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος, αναπαράσταση ενός πραγματικού γάμου του 14ου αιώνα, ενώ στη Νέδουσα οι αγρότες προσκαλούν την ευημερία με το αγροτικό καρναβάλι τους. Στη Βόνιτσα ένας αχυρένιος ψαράς δεμένος σε γάιδαρο γυρνώντας μέσα από το χωριό καταλήγει σε μια φλεγόμενη βάρκα στο έθιμο του Αχυρένιου-Γληγοράκη, ενώ στη Θήβα λαμβάνει μέρος ο Βλάχικος γάμος όπου ξυρίζεται ο γαμπρός για να παντρευτεί κάποιον άντρα συγχωριανό του μεταμφιεσμένο σε νύφη. Τέλος, οι Μουτζούρηδες στο Πολύσιτο Βιστωνίδας, μουτζουρώνουν με κάπνα τους επισκέπτες του χωριού.

Τα αποκριάτικα τραγούδια της Δόμνας Σαμίου

 

Ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης, γράφει ότι τα αποκριάτικα έθιμα και οι σχετικές τοπικές γιορτές έχουν τις ρίζες τους στα Λουπερκάλια των αρχαίων Ρωμαίων, που άρχιζαν στις 15 Φεβρουαρίου και γιόρταζαν τη γονιμότητα της γης και των ζώων. Και είναι αλήθεια ότι σε πολλά μέρη του ελλαδικού χώρου, η γιορτή των αποκριών συνοδεύεται εδώ και αιώνες με τελετουργίες γονιμότητας, αθυρόστομα τραγούδια, σεξουαλικά πειράγματα και μία διονυσιακή διάθεση αυστηρά ακατάλληλη για ανηλίκους.

Σημαίνουσες ασυμμετρίες στην ελληνική προσωπογραφική τέχνη

 

Μια αξιοσημείωτη κατηγορία αρχαίων προσωπογραφιών αποτελούν ορισμένα αντίγραφα κεφαλών αρχαίων διανοητών, που εικονίζονται με ηθελημένες, σημαίνουσες ασυμμετρίες (ανομοιότητες) μεταξύ των δύο πλευρών του προσώπου. Τα πρωτότυπα αρχαία ελληνικά αγάλματα δεν παρουσίαζαν πιθανώς τις ασυμμετρίες των αντιγράφων τους. 

 

Το φρούριο των αρχαίων Ελευθερών

Οι αρχαίες Ελευθερές ήταν πόλη που βρισκόταν στα σύνορα Αττικής και Βοιωτίας. Λέγεται ότι ιδρύθηκε από το θεό Διόνυσο, ο οποίος «ελευθέρωσε» κάθε βοιωτική πόλη (έδωσε ανεξαρτησία).

Τα παλαιότερα αρχαιολογικά ευρήματα από την περιοχή, ανάγονται στους μυκηναϊκούς χρόνους (1200 π.Χ.). Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία (2ος αι. μ.Χ.), οι Ελευθερές ήταν πόλη βοιωτική η οποία από έχθρα προς τους Θηβαίους, προσχώρησε στην αττική επικράτεια. Θεωρείται ότι ο Αθηναίος τύραννος Πεισίστρατος (6ο αι. π.Χ.) μετέφερε από την πόλη των Ελευθερών στην Αθήνα το αρχαίο άγαλμα του Διονύσου (ξόανο) και ίδρυσε στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης των Αθηνών, το Ιερό του Διονύσου Ελευθερέα. Στις Ελευθερές δώρισε ένα νέο άγαλμα από μάρμαρο. Οι Ελευθερές αναφέρονται επίσης ως η γενέτειρα του αθηναίου γλύπτη Μύρωνα (περ. 480–440 π.Χ.).

Τον 4ο αι. π.Χ., στο ύψωμα πάνω από τον οικισμό κατασκευάστηκε ένα ισχυρό φρούριο. Η ανέγερση του αποδίδεται στους Βοιωτούς, οι οποίοι, μετά την παρακμή της Αθήνας, επέκτειναν την κυριαρχία τους στην περιοχή.

Τον 2ο αι. μ.Χ. οι Ελευθερές αναφέρονται ως εγκαταλελειμμένη κώμη. Ωστόσο αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή του οικισμού, μαρτυρούν κατοίκηση κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες (3ο-4ο αι. μ.Χ.) Επιπλέον στην ανατολική πλαγιά του Φρουρίου σώζονται τα θεμέλια δύο ναών των πρώιμων χριστιανικών χρόνων (παλαιοχριστιανικές βασιλικές), ενδείξεις μιας ακμαίας χριστιανικής κοινότητας. Κατά τους νεότερους χρόνους, το Φρούριο των Ελευθερών αναφέρεται και ως Γυφτόκαστρο.

Ο οικισμός των Ελευθερών καταλάμβανε την πεδινή έκταση στην είσοδο του περάσματος της Κάζας, ανάμεσα στο όρος Πάστρα και τον Κιθαιρώνα. Στην περιοχή του οικισμού έχουν εντοπιστεί τα κατάλοιπα ενός αρχαίου δωρικού ναού που χρονολογείται στον 4ο αι. π.Χ. και ο οποίος πιθανότατα συνδέεται με τη λατρεία του θεού Διονύσου. Το Φρούριο των Ελευθερών, αποτελεί ένα από τα καλύτερα διατηρημένα αρχαία φρούρια στον ελλαδικό χώρο. Έχει ακανόνιστο σχήμα και ενισχύεται από 12 συνολικά πύργους. Η πρόσβαση στο Φρούριο γινόταν από δύο κύριες πύλες, στα δυτικά και στα νότιοανατολικά και τέσσερις μικρότερες πυλίδες. Οι πύργοι είναι τετράπλευροι, κατασκευασμένοι εξολοκλήρου από λίθο και είχαν δύο ορόφους. Μεταξύ των πύργων, στα ενδιάμεσα διαστήματα του τείχους διαμορφωνόταν διάδρομος. Λίθινες σκάλες οδηγούσαν από το εσωτερικό του Φρουρίου στους πύργους και στον περίδρομο.

Πηγή: ΟΔΥΣΣΕΥΣ

Το σπήλαιο νυμφολήπτου ή Πανός ή Αρχεδήμου

Το Σπήλαιο Νυμφολήπτου ή Πανός ή Αρχεδήμου βρίσκεται στην νότια πλευρά του Υμηττού, βορείως των εγκαταστάσεων της Σχολής Ευελπίδων, στην περιοχή Βάρης Αττικής. Απέναντι από το μνημείο Πεσόντων Πυροσβεστών ξεκινά χωματόδρομος, που, μετά από πορεία περίπου 200 μ., οδηγεί στην κορυφή του λόφου Κρεββάτι, όπου σχηματίζεται η περιφραγμένη σήμερα, κατακόρυφη είσοδος του σπηλαίου. Η μορφολογία της και οι φθαρμένες βαθμίδες που οδηγούν στο εσωτερικό του σπηλαίου καθιστούν δύσκολη και αρκετά επικίνδυνη την κατάβαση. 

Ο ναός της Αρτέμιδας στην Βραυρώνα

Η Βραυρώνα βρίσκεται στη νότια ακτή της Αττικής στον κολπίσκο της Βραώνας που διασχίζεται από τον μικρό ποταμό Εράσινο. Στο λόφο όπου βρισκόταν αυτός ο οικισμός ήταν κτισμένο το ιερό της Βαυρωνίας Αρτέμιδος που αποτελεί ένα απο τα αρχαιότερα και πιο σεβάσμια ιερά της Αττικής. Το ιερό της θεάς και ο γύρω χώρος αποτελουν τον Αρχαιολογικό Χώρο της Βραυρώνας. Η Βραυρώνα ήταν μια από τις 12 αρχαίες πόλεις της Αττικής και ονομάστηκε έτσι από τον ήρωα Βραύρωνα. Σύμφωνα με την παράδοση στο ιερό υπήρχε το άγαλμα της θεάς που είχαν μεταφέρει κατόπιν εντολής της Άρτεμης ο Ορέστης και η Ιφιγένεια από την Ταυρίδα. Από το 700 π.Χ. περίπου αρχίζει η περίοδος ακμής του ιερού, που φτάνει στο αποκορύφωμα της κατά το β΄μισό του 5ου αι. π.Χ. και σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του 4ου αι. π.Χ. 

Ο τύμβος των Μαραθωνομάχων

Η παραθαλάσσια πεδιάδα του Μαραθώνος απλώνεται στη βορειοανατολική πλευρά της Αττικής, από τo υπόλοιπο της οποίας χωρίζεται μέσω του Πεντελικού Όρους. Από πολύ νωρίς αποτέλεσε χώρο οικιστικής εγκατάστασης και συνέχισε να χρησιμοποιείται καθ’ όλη την διάρκεια της αρχαιότητας. Τα πρωιμότερα σωζόμενα κατάλοιπα ανάγονται στη Μέση Νεολιθική περίοδο (περ. 5.000-4.000 π.Χ.), ωστόσο η περιοχή απέκτησε ιδιαίτερη φήμη έπειτα από την περίτρανη νίκη των Αθηναίων επί των Περσών στην ομώνυμη μάχη του Μαραθώνος το 490 π.Χ. 

Το ιερό της Νέμεσης στον Ραμνούντα

Στην κοιλάδα του Λιμικού στο βορειοανατολικό άκρο της Αττικής δίπλα από τον Ευβοϊκό κόλπο σώζονται τα ερείπια του αρχαίου δήμου του Ραμνούντος που ανήκε στην Αιαντίδα φυλή ενώ αποτελούνταν από πολλούς συνοικισμούς. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται το περίφημο ιερό της Νεμέσεως που αποτελεί το σημαντικότερο ιερό της θεότητος στον ελλαδικό χώρο. Η θεά μοιάζει πολύ με την Άρτεμη και ίσως να αντιπροσώπευε μια τοπική της μορφή. Για να την κάνει δική του ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κύκνο ενώ εκείνη είχε πάρει τη μορφή χήνας. Μετά την ένωση τους η Νέμεσις γέννησε ένα αυγό το οποίο δόθηκε στη Λήδα η οποία εκκολάπτει μέσα από αυτό την Ωραία Ελένη και τους Διόσκουρους. Το ιερό προς τιμή της Νεμέσεως πρέπει να ιδρύθηκε στις αρχές του 6ου αι. π.Χ. Η ακμή του τοποθετείται στον 4ο και 5ο αι. π.Χ. 

Ο Αρχαιολογικός χώρος του Σουνίου

 

Το ακρωτήριο του Σουνίου, η νότια απόληξη της Αττικής, αποτελεί σημαντικό στρατηγικό σημείο. Από εκεί, η πόλη - κράτος των Αθηνών έλεγχε το θαλάσσιο πέρασμα προς το Αιγαίο και τον Πειραιά, το κεντρικό της λιμάνι, καθώς και τη χερσόννησο της Λαυρεωτικής, με τα πλούσια μεταλλεία αργύρου, χάρις στα οποία αναδείχθηκε σε υπερδύναμη τον 5ο αι. π.Χ. 

Μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι στην Αττική

 

Θορικός
Ο Θορικός βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Λαυρεωτικής. Ο διπλός λόφος Βελατούρι (ύψους 145 μ.), το κέντρο ενός μυκηναϊκού οικισμού και αργότερα του αρχαίου δήμου Θορικού, υψώνεται στην άκρη της εύφορης, προσχωσιγενούς πεδιάδας, κοντά στη θάλασσα. Ο Θορικός αποτελεί έναν από τους αρχαιότερους οικισμούς της Αττικής και μία από τις δώδεκα πόλεις που συνοικίστηκαν κατά την παράδοση από τον Θησέα. Ιδρυτής της ήταν ο Κέκροψ, ο πρώτος μυθικός βασιλέας της Αθήνας. Συνδέεται επίσης, με τον Κέφαλο που νυμφεύθηκε την Προκρίδα, κόρη του Κέκροπα. Όπως αναφέρεται στον ομηρικό ύμνο στη Δήμητρα, εκεί στάθμευσε η θεά ταξιδεύοντας από την Κρήτη στην Ελευσίνα. Ο Θορικός ήταν κέντρο επεξεργασίας των μετάλλων της Λαυρεωτικής κατά τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ.

Θεοφάνεια- Επιφάνεια- Φώτα

 

Με την εορτή των Θεοφανείων ολοκληρώνεται ένας πλούσιος λατρευτικός κύκλος, το «Άγιο Δωδεκαήμερο» κατα το οποίο εορτάζουμε την κατά σάρκα Γέννηση (25 Δεκεμβρίου), η Περιτομή (1 Ιανουαρίου) και η Βάπτιση (6 Ιανουαρίου) του Ιησού Χριστού (Ματθ. 2ο και 3ο κεφ.). Κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους η εορτή του Δωδεκαημέρου ήταν μόνο μια: τα Άγια Θεοφάνεια, τα οποία και αποτελούν την παλαιότερη Δεσποτική εορτή.