Ο Άγγελος Σικελιανός και η Δελφική Ιδέα

Ο Άγγελος Σικελιανός υπήρξε μια μεγάλη μορφή των ελληνικών γραμμάτων στο πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα, αλλά και οραματιστής για την παγκόσμια ειρήνη και αδελφοσύνη μεταξύ των λαών. Αυτό το όραμα επιδίωξε να το μετατρέψει σε πράξη κατά τη δεκαετία του 1920, προσκαλώντας σε διάσκεψη στους Δελφούς διανοούμενους από όλο τον κόσμο, και στη συνέχεια με τις δύο Δελφικές Εορτές που διοργάνωσε το 1927 και το 1930.

Η συλλογή Γιάννη Περδίου video

Ο Περδίος ήταν η ενσάρκωση του μανιώδους συλλέκτη. Για ένα έργο μπορούσε να κάνει υπομονή επί δεκαετίες, να το πληρώσει με αστρονομικό ποσό αντίστοιχο με το κόστος αγοράς μιας πολυτελούς μονοκατοικίας στην περιοχή των Ανακτόρων, ακόμα και να πάει φυλακή. Και πήγε. Βρέθηκε για κάποιους μήνες πίσω από τα κάγκελα, καθώς η ελληνική Δικαιοσύνη δεν πείσθηκε από τις εξηγήσεις του σχετικά με μια αγοραπωλησία έργων από την οικονόμο του Χατζηκυριάκου-Γκίκα.

Ηθογραφία στην ελληνική λογοτεχνία

ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ: η αναπαράσταση με αληθοφανή τρόπο των ηθών, των εθίμων, της συμπεριφοράς, της ιδεολογίας και εν γένει του συλλογικού τρόπου ζωής μιας ορισμένης (αστικής ή αγροτικής) κοινωνίας. Η ηθογραφική μυθοπλασία έλκεται από το σύνολο του κοινωνικού σώματος, αναζητά μέσους όρους και ζωγραφίζει αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες. Καθώς διακριτικό γνώρισμα της ηθογραφίας είναι και ο «συγχρονικός» (παροντικός) χαρακτήρας της αφήγησης, ο αφηγηματικός λόγος βασίζεται κατά κανόνα στην άμεση εποπτεία και στην προσωπική μαρτυρία ή ανακαλεί στο παρόν προηγούμενες εμπειρίες. Στη νεοελληνική πεζογραφία του 19ου αιώνα εκδηλώνονται από το 1840 περίπου και εξής ποικίλες ηθογραφικές εκδοχές, οι οποίες παρά τις μεταξύ τους διαφορές συστήνουν μια ενιαία και πολυσύνθετη αφηγηματική περιοχή, καθώς εμφανίζουν πολλά κοινά θεματικά γνωρίσματα και αφηγηματικές τεχνικές όπως:

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, από την πόλη- κράτος στα βασίλεια

Ο ελληνιστικός κόσμος των διαδόχων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούσε μια ενιαία αυτοκρατορία αλλά ένα άθροισμα βασιλείων, ομοσπονδιακών κρατών και ανεξάρτητων πόλεων, που κατοικούνταν από Έλληνες και ντόπιους πληθυσμούς. Η μοναρχία των Μακεδόνων βασιλέων επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον ελληνιστικό χώρο, συνυπάρχοντας, με μικρότερη ή μεγαλύτερη αρμονία, με τα εγχώρια πολιτικά συστήματα∙ η Αίγυπτος όπου οι Πτολεμαίοι διατήρησαν τη διπλή ιδιότητα του βασιλιά-φαραώ είναι ένα παράδειγμα επιτυχούς τέτοιας συνύπαρξης. Στον ασταθή αυτό κόσμο, η εικόνα του εκάστοτε μονάρχη περνούσε μέσα από τις κάθε είδους «επιτυχίες» που είχε να επιδείξει στους υπηκόους του — στρατιωτικές, πολιτικές και άλλες. Ο βασιλιάς ήταν η ψυχή της ελληνιστικής αυλής, και η εικόνα του, από τις πολιτικές του νίκες μέχρι την επίδειξη πλούτου, από τους γάμους μέχρι το παρουσιαστικό του, έπρεπε να είναι λαμπρή προκειμένου αυτός να διατηρηθεί στην εξουσία. Η νομιμοποίηση της εξουσίας του βασιλιά επηρεαζόταν και από ένα άλλο, καθαρά ελληνιστικό φαινόμενο: την αποθέωσή του ή τουλάχιστον τη στενή σύνδεσή του με έναν ήδη αναγνωρισμένο θεό.