Το ιερό της Νέμεσης στον Ραμνούντα

Στην κοιλάδα του Λιμικού στο βορειοανατολικό άκρο της Αττικής δίπλα από τον Ευβοϊκό κόλπο σώζονται τα ερείπια του αρχαίου δήμου του Ραμνούντος που ανήκε στην Αιαντίδα φυλή ενώ αποτελούνταν από πολλούς συνοικισμούς. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται το περίφημο ιερό της Νεμέσεως που αποτελεί το σημαντικότερο ιερό της θεότητος στον ελλαδικό χώρο. Η θεά μοιάζει πολύ με την Άρτεμη και ίσως να αντιπροσώπευε μια τοπική της μορφή. Για να την κάνει δική του ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κύκνο ενώ εκείνη είχε πάρει τη μορφή χήνας. Μετά την ένωση τους η Νέμεσις γέννησε ένα αυγό το οποίο δόθηκε στη Λήδα η οποία εκκολάπτει μέσα από αυτό την Ωραία Ελένη και τους Διόσκουρους. Το ιερό προς τιμή της Νεμέσεως πρέπει να ιδρύθηκε στις αρχές του 6ου αι. π.Χ. Η ακμή του τοποθετείται στον 4ο και 5ο αι. π.Χ. 

Ο Αρχαιολογικός χώρος του Σουνίου

 

Το ακρωτήριο του Σουνίου, η νότια απόληξη της Αττικής, αποτελεί σημαντικό στρατηγικό σημείο. Από εκεί, η πόλη - κράτος των Αθηνών έλεγχε το θαλάσσιο πέρασμα προς το Αιγαίο και τον Πειραιά, το κεντρικό της λιμάνι, καθώς και τη χερσόννησο της Λαυρεωτικής, με τα πλούσια μεταλλεία αργύρου, χάρις στα οποία αναδείχθηκε σε υπερδύναμη τον 5ο αι. π.Χ. 

Μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι στην Αττική

 

Θορικός
Ο Θορικός βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Λαυρεωτικής. Ο διπλός λόφος Βελατούρι (ύψους 145 μ.), το κέντρο ενός μυκηναϊκού οικισμού και αργότερα του αρχαίου δήμου Θορικού, υψώνεται στην άκρη της εύφορης, προσχωσιγενούς πεδιάδας, κοντά στη θάλασσα. Ο Θορικός αποτελεί έναν από τους αρχαιότερους οικισμούς της Αττικής και μία από τις δώδεκα πόλεις που συνοικίστηκαν κατά την παράδοση από τον Θησέα. Ιδρυτής της ήταν ο Κέκροψ, ο πρώτος μυθικός βασιλέας της Αθήνας. Συνδέεται επίσης, με τον Κέφαλο που νυμφεύθηκε την Προκρίδα, κόρη του Κέκροπα. Όπως αναφέρεται στον ομηρικό ύμνο στη Δήμητρα, εκεί στάθμευσε η θεά ταξιδεύοντας από την Κρήτη στην Ελευσίνα. Ο Θορικός ήταν κέντρο επεξεργασίας των μετάλλων της Λαυρεωτικής κατά τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ.

Θεοφάνεια- Επιφάνεια- Φώτα

 

Με την εορτή των Θεοφανείων ολοκληρώνεται ένας πλούσιος λατρευτικός κύκλος, το «Άγιο Δωδεκαήμερο» κατα το οποίο εορτάζουμε την κατά σάρκα Γέννηση (25 Δεκεμβρίου), η Περιτομή (1 Ιανουαρίου) και η Βάπτιση (6 Ιανουαρίου) του Ιησού Χριστού (Ματθ. 2ο και 3ο κεφ.). Κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους η εορτή του Δωδεκαημέρου ήταν μόνο μια: τα Άγια Θεοφάνεια, τα οποία και αποτελούν την παλαιότερη Δεσποτική εορτή.