Οι απεικονήσεις του αγώνα του 1821 από τον Π. Ζωγράφο

Δείγμα εξάρτησης και πολιτικής υποτέλειας, ήταν η υιοθέτηση ενός ιδιώματος στην ζωγραφική που δεν είχε καμία σχέση με τις μεταβυζαντινές και λαϊκές ελληνικές παραδόσεις. Η επίσημη Ελλάδα ταυτιζόταν με την οπτική του Ακαδημαϊσμού, κάνοντας αδύνατη την ύπαρξη άλλου ρεύματος, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, δυσκολεύθηκαν να προσαρμοστούν στα νέα πρότυπα  με εξαίρεση την αστική, δυτικοτραφή τάξη. Ενδεικτικό αυτής της κατάστασης, είναι η εικονογράφηση του αγώνα του 21 σύμφωνα με το Μακρυγιάννη. 

Ιστορική Ζωγραφική

Η ιστορία της νεοελληνικής τέχνης ταυτίζεται χρονικά με την ιστορία του ελεύθερου ελληνικού κράτους και ως ένα βαθμό εκφράζει τις ιδεολογικές του επιλογές. Ο θεσμικός και λειτουργικός ρόλος της τέχνης διαφαίνεται στην επείγουσα μέριμνα του νέου κράτους να ιδρύσει το Σχολείο των Τεχνών (31 Δεκεμβρίου 1836), να φέρει ξένους δασκάλους και να στείλει υποτρόφους, κυρίως, στο Μόναχο, ώστε, παράλληλα με τους άλλους θεσμούς, να «εξευρωπαΐσει» και τη γλώσσα της ζωγραφικής. Η ιστορική ζωγραφική και η προσωπογραφία δεσπόζουν σε αυτήν την πρώτη περίοδο της ελληνικής τέχνης. Η πρώτη έχει πιο επίσημο χαρακτήρα, καθώς προορίζεται να στολίσει κυρίως δημόσια κτήρια, ενώ η δεύτερη μας δίνει με τρόπο εξαιρετικά ομιλητικό την εικόνα μιας νέας αστικής τάξης με προφανή τα σήματα της αγροτικής της καταγωγής. Τα ευρωπαϊκά κέντρα που φωτίζουν και καθοδηγούν την πρώτη περίοδο της νεοελληνικής τέχνης είναι πολλά: Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Μόναχο. Όλα τα διδάγματα οδηγούν τελικά σε έναν ακαδημαϊσμό που οφείλεται στο χαμηλό αισθητικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας της εποχής. 

Από τον Διγενή στα Άνθη Ευλαβείας

Πρόκειται για μια γραμματολογική εισαγωγή στην ελληνική δημώδη λογοτεχνία από τους τελευταίους βυζαντινούς αιώνες (12ο-15ο) μέχρι την αρχή του 18ου. Το κείμενο ακολουθεί κυρίως χρονολογική σειρά εξέτασης των έργων και των λογοτεχνικών ειδών, με εξαίρεση τις δύο αναφορές στην κρητική λογοτεχνία (15ος αιώνας και περίοδος της ακμής), επειδή αυτή αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη νεοελληνική λογοτεχνία. Δόθηκε σημασία στο να φανεί η εξέλιξη των ειδών, το πέρασμα από τα ανώνυμα στα επώνυμα έργα, από τα ανομοιοκατάληκτα στα ομοιοκατάληκτα, από το χειρόγραφο στο έντυπο, και να αναδειχθούν φαινόμενα όπως οι πολλαπλές διασκευές του ίδιου έργου, ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει πώς λειτουργούσαν τα δημώδη κείμενα μέσα στις συνθήκες της εποχής τους και να μην τα θεωρεί ως αποκομμένες δημιουργίες. Για τον λόγο αυτό, γίνονται και αναφορές σε μείζονα ιστορικά συμβάντα καθώς προχωρούν οι αιώνες. Σε θερμό δεσμό (link) δίνονται οι συγγραφείς και οι τίτλοι των έργων αποσπάσματα των οποίων μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται σε αυτό εδώ το περιβάλλον. Σε αυτά τα έργα επικεντρώνεται η παρούσα Εισαγωγή.Διαβάστε την συνέχεια εδώ!

Αντιβασιλεία- απόλυτη μοναρχία- Σύνταγμα

 

Μετά τον εμφύλιο του 1832, είχε γίνει πια σαφές σε όλους, ότι μόνο μια ξένη μοναρχία μπορούσε να εμποδίσει την αυτοκαταστροφή. Σύμφωνα με την Συνθήκη της 7ης Μαΐου, ο βασιλιάς Λουδοβίκος της Βαυαρίας εξουσιοδοτούνταν να ορίσει τριμελή αντιβασιλεία, η οποία θα ασκούσε τη βασιλική εξουσία για δυο περίπου χρόνια ως την ενηλικίωση του Όθωνα.  Χάρη στην συνθήκη της 7ης Μαΐου 1832 η Ελλάδα έγινε βαυαρικό προτεκτοράτο. Οι συνθήκες που κατέστησαν δυνατή τη δημιουργία του ήταν η άσκηση της αντιβασιλείας επί δυόμιση χρόνια, η εγκατάσταση βαυαρικού στρατού, καθώς και των βαυαρών αξιωματικών. 

 

Οι εμφύλιες συγκρούσεις της περιόδου 1821- 1825

Ο Ελληνικός Εμφύλιος της περιόδου 1823 - 1825 έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης ως ανταγωνισμός ισχύος για την ηγεσία της επαναστάσεως αλλά και του υπό διαμόρφωση νέου ελληνικού κράτους. Χωρίζεται σε δύο φάσεις: η πρώτη (Φθινόπωρο 1823 - Καλοκαίρι 1824) χαρακτηρίστηκε μόνο από έντονες πολιτικές διαμάχες μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων, ενώ η δεύτερη (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825) από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ κυβερνητικών, υποστηριζόμενων από την Αγγλία, και Πελοποννησίων.