Η σχέση υγείας, θρησκείας, ιατρικής στην αρχαία Ελλάδα

Ο θεσμός των Μαντείων δημιουργεί στον σύγχρονο άνθρωπο αξεπέραστες απορίες. Στα αυτιά μας η Μαντική τέχνη ηχεί παράξενα. Κι όμως, στην αρχαία Ελλάδα καμία σοβαρή απόφαση δεν λαμβανόταν χωρίς την συμβουλή κάποιου Μαντείου. Ολόκληρη η αρχαία Ιστορία λες και στηρίζεται σε μια αλληλουχία χρησμών. Κι αυτή η πρακτική γινόταν από έναν λαό, που είχε φτάσει σε αξεπέραστο ύψος πολιτιστικής ακμής. Έναν λαό που δεν διοικούνταν από θεοκρατικό σύστημα και το ιερατείο του δεν είχε καμία ιδιαίτερη δύναμη, από έναν λαό που έθετε σε εξέταση και αμφισβητούσε τα πάντα.

Τα πολιτειακά όργανα της Σπάρτης την κλασική εποχή και το Μεικτό πολίτευμα

Μετά τους δύο Μεσσηνιακούς Πολέμους, η ζωή στη Σπάρτη οριζόταν από αυστηρή νομοθεσία και η ατομικότητα εξαφανίστηκε μέσα στις στρατιωτικές υποχρεώσεις. Το πολίτευμα της Σπάρτης στη μορφή που γνωρίζουμε ότι είχε τον 5ο π. Χ. αι. διαμορφώθηκε τον 6ο π. Χ. αι., ίσως και νωρίτερα. Η πόλη- κράτος της Σπάρτης αποτελούνταν από τρείς βασικές κοινωνικές κατηγορίες. Οι όμοιοι, δηλαδή οι Δωριείς κάτοικοι, που ήταν οι μόνοι που είχαν πολιτικά δικαιώματα. Οι περίοικοι, ήταν οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής, που ασχολούνταν κυρίως με την γεωργία. Δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα, ήταν όμως υποχρεωμένοι να στρατεύονται. Οι είλωτες, δηλαδή Δωριείς της Λακωνικής και της Μεσσηνίας που υποδουλώθηκαν στους Σπαρτιάτες, ζούσαν κάτω από τη σκληρή τους επίβλεψη, χωρίς κανένα δικαίωμα.

Η έννοια της Υψηλής Τέχνης

Η έννοια της υψηλής τέχνης
Η υψηλή τέχνη είναι, η τέχνη που καταναλώνει μια ελίτ, μια κοινωνική μειοψηφία, η οποία κατέχει μια προνομιακή θέση σε μια ιεραρχικά δομημένη κοινωνία. Ο προσδιορισμός της συνδέεται με την καθιέρωση μιας πολιτισμικής ιεραρχίας που επικυρώνει και νομιμοποιεί αυτή την κοινωνική ιεραρχία με το να της προσδίδει έναν συμβολικό και ηθικό χαρακτήρα. Η παρουσία και η διατήρηση μιας τέτοιας πολιτισμικής ιεραρχίας προϋποθέτει κοινωνίες με έντονα ιεραρχικά και αυταρχικά χαρακτηριστικά καθώς και μια διάχυτη αναγνώριση και αποδοχή του κύρους της παράδοσης στο πεδίο των κοινωνικών και καλλιτεχνικών αξιών, συμβάσεων και κανόνων.

Στόχοι της σάτιρας του Αριστοφάνη

1. Πολιτική. Σε όλες τις κωμωδίες ο δημόσιος βίος της πόλης αποτελεί βασική πηγή έμπνευσης του ποιητή. Φιλοπόλεμοι και λαϊκιστές πολιτικοί όπως ο Κλέων, που αναδείχθηκε στην ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης μετά τον θάνατο του Περικλή, αποτελούσαν ιδανικό στόχο για την κωμωδία.

Η επική παράδοση πριν τον Όμηρο

Τα ομηρικά έπη είναι τα αρχαιότερα ποιητικά δημιουργήματα που μας διασώθηκαν και οριοθετούν την αρχή της ποιητικής παράδοσης των Ελλήνων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αποτελούν αναγκαστικά και τα πρώτα ποιητικά δημιουργήματα στον ελλαδικό χώρο. Την ύπαρξη προγενέστερων μορφών ποίησης μπορούμε να τη δεχτούμε από την απλή σκέψη ότι ο άνθρωπος από την φύση του έχει την τάση για δημιουργία και ακόμη ότι τόσο υψηλές καλλιτεχνικές δημιουργίες , όπως τα ομηρικά έπη, πρέπει να είχαν ανάλογα ποιήματα ως προδρόμους τους και να προήλθαν από μια εξέλιξη πρωταρχικών και απλούστερων μορφών.