Το ιερό των μεγάλων Θεών στην Σαμοθράκη

 

Βρίσκεται στη βόρεια παραλία του νησιού, δυτικά της αρχαίας πόλης. Η πρωιμότερη θρησκευτική δραστηριότητα τοποθετείται στον 7ο αιώνα π.Χ. ενώ οι μόνιμες κατασκευές χρονολογούνται από το πρώτο μισό του 4ου αιώνα π.Χ. και κυρίως στον 3ο αιώνα π.Χ. μέχρι την πρώιμη αυτοκρατορική περίοδο. Το Ιερό ήταν αφιερωμένο στην λατρεία και την τέλεση των Μυστηρίων των Μεγάλων Θεών που ακτινοβόλησαν στη διάρκεια της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας. Η ταυτότητα και η φύση των θεών της Σαμοθράκης που αναφέρονται με το όνομα Κάβειροι παραμένει αινιγματική.

Τα ελευσίνια μυστήρια

 

Η λέξη Μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας λατρείας, η οποία δε γινόταν φανερή σε άτομα που δεν είχαν μυηθεί. Όπως φαίνεται και ετυμολογικά, η λέξη παράγεται από το αρχαίο ρήμα «μυείν», δηλαδή κλείνω, και αναφέρεται κυρίως στα μάτια και στα χείλη. Εκείνοι που μυούνταν στα μυστήρια, απαγορευόταν να τα ανακοινώνουν σε άλλους μη μυημένους, δηλαδή, έπρεπε να κλείνουν το στόμα τους. 

Η κοινότητα ως φυσικός, κοινωνικός και πολιτισμικός χώρος και το ενδιαφέρον μελέτης της από την λαογραφία.

Ο τόπος, ως οικιστήριο ανθρώπων, αποτελεί μια γεωγραφική και πολιτισμική ενότητα με συγκεκριμένο τρόπο ζωής, η οποία προσεγγίζεται μέσα από την κοινότητα, την περιοχή και την περιφέρεια. Η κοινότητα έχει διπλή ερμηνεία: α. Αποτελεί συσσωμάτωση ανθρώπων, οι οποίοι ζουν σε κοινό χώρο και αναπτύσσουν παραγωγικές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις. β. Είναι ιστορικό μόρφωμα, το οποίο διαμορφώθηκε εξελικτικά κάτω από ορισμένες ιστορικές συνθήκες. Αναπτύχθηκε ιδιαίτερα κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως σύστημα εκπροσώπησης των τοπικών ελληνικών κοινωνιών. Η κοινωνία υπήρξε σημείο αναφοράς, συσπείρωσης και εξασφάλισης της αυτονομίας της κοινωνίας. Η κοινοτική οργάνωση αποτελεί φυσικό στοιχείο με κοινωνική διάσταση και είναι το αποτέλεσμα ιστορικής εξέλιξης, μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε ο ελληνικός παραδοσιακός πολιτισμός. Η κοινότητα έχει μεγάλη σημασία για τον Έλληνα (κάλλιο κακός αδελφός παρά κακός γείτονας)

Η πεζογραφία του Μεσοπολέμου

 

H πεζογραφία του Μεσοπολέμου τοποθετείται στο ιστορικά προσδιορισμένο χρονικό διάστημα από το 1922-1945, δηλαδή από τη Μικρασιατική Καταστροφή ως το τέλος (για την Ελλάδα πάντοτε) του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επικρατεί και ο όρος η γενιά του '30 για την ίδια περίοδο. Επειδή μερικοί από τους πεζογράφους του Μεσοπολέμου (Στρατής Μυριβήλης, Φώτης Κόντογλου, Θράσος Καστανάκης, Πέτρος Χάρης, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος) εμφανίζονται πριν από το 1930 και συγκεκριμένα στη 10ετία του 1920, είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιήσουμε αντί του όρου γενιά του '30 τον όρο πεζογραφία του Μεσοπολέμου ή να δεχτούμε (όπως προτείνει ο Mario Vitti) και την ύπαρξη της γενιάς του '20.