Βυζαντινή εκκλησιαστική ιστορία

 

Έτος εκκίνησης της εκκλησιαστικής ιστορίας θεωρείται το 325, όταν ο Κωνσταντίνος συγκάλεσε την Α’ οικουμενική σύνοδο στη Νίκαια. Πριν από αυτό όμως, είχε υπάρξει υποστήριξη των χριστιανών από τον αυτοκράτορα, στοιχείο ιδιαίτερα σημαντικό. Υπήρξαν κι άλλοι αυτοκράτορες – υπερασπιστές του χριστιανισμού, υπήρξαν και άλλες σύνοδοι. Επίσης, τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας θα γίνουν ανεξάντλητες πηγές έμπνευσης και σχολιασμού από τους μεταγενέστερους. Η εθνική θρησκεία περνάει στο περιθώριο. 

 

Δύο βασικές θεωρίες των στωϊκών

 

Σύμφωνα με τη στωική ηθική μόνο η συμφωνία με τη φύση μπορεί να μας εγγυηθεί μια ευτυχισμένη ζωή. Οποιαδήποτε εναντίωση στις επιταγές της φύσης προκαλεί δυστυχία και καταστροφή. Στωικοί: όταν οι άνθρωποι με τη βοήθεια της λογικής κατανοήσουν τις λειτουργίες του σύμπαντος θα μπορέσουν, ως μέρη κι αυτοί της φύσης, να πετύχουν τον τελικό σκοπό. Τελικός σκοπός: τέλεια ευδαιμονία, ευτυχισμένη ζωή. Η φύση, σύμφωνα με την οποία πρέπει κάποιος να ζει, ταυτίζεται με το λόγο (λόγος = ορθός λόγος = λογική). Ο ορθός λόγος που διέπει την καθολική φύση. Ο ορθός λόγος που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση. Με τη βοήθεια του ορθού λόγου (της λογικής) αποκτούμε την έννοια του αγαθού, η οποία δεν είναι άλλη από την αρετή, αφού κατά τους Στωικούς είναι η ενάρετη ζωή που μας οδηγεί στην απόκτηση της ευδαιμονίας.

Απεικονίσεις του Θείου στην αρχαία Ελλάδα

 

 Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν ένα μεγάλο αριθμό όρων για να δηλώσουν τις παραστάσεις του θείου(ξόανο, βρέτας, ανδριάντας, παλλάδιο, άγαλμα, κολοσσός, εικόνα, είδωλο). Μια ομάδα χαρακτηριστικών και στάσεων μας επιτρέπει να διακρίνουμε με βεβαιότητα την ταυτότητα ενός θεού.

Θρησκεία - Εκπαίδευση – Πολιτική στο Αρχαίο Θέατρο

 

Όλες οι δραματικές παραστάσεις διδάσκονταν κατά τη διάρκεια των γιορτασμών προς τιμήν του Διόνυσου. Ο Διόνυσος, ως θεός της γονιμότητας και της βλάστησης συνδέεται με το πάθος, την έκσταση των συμμετεχόντων στη λατρεία του, τη χαρά, τον τρόμο και κάλλιστα μπορεί να ενωθεί τόσο με την τραγωδία όσο και με την κωμωδία.

Σε γενικές γραμμές η τραγωδία διαθέτει άρρηκτους δεσμούς με τη μυθολογική παράδοση, καθώς οι ποιητές αντλούν το υλικό τους από το λατρευτικό υπόβαθρο της ηρωολατρείας και της λατρείας των θεών. Η παρουσία των θεών, άλλωστε, είναι καθοριστική στην ελληνική σκέψη και αποτελεί σημαντικό μέρος της ζωής της πόλης. Οι δραματικοί αγώνες διεξάγονται κατά τη διάρκεια θρησκευτικών γιορτασμών στην πόλη. 

 

Τρείς τρόποι διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού

 

Η απευθείας μετάδοση ξεκίνησε από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Την πρώτη περίοδο της πολιτιστικής επαφής μεταξύ της Ρώμης και της Ελλάδας δεν υπήρξε πρόβλημα πρόσβασης των Ρωμαίων λογίων στους καρπούς της ελληνικής επιστήμης. Η διγλωσσία ήταν διαδεδομένη και επιπλέον υπήρχε πλήθος Ελλήνων δασκάλων οι οποίοι παρείχαν στους μορφωμένους Ρωμαίους τα μέσα για να μετέχουν κι αυτοί της ελληνικής παιδείας. Παράλληλα άρχισαν να εμφανίζονται σποραδικά και οι πρώτες μεταφράσεις από τα ελληνικά στα λατινικά, οι οποίες πολλαπλασιάζονταν όσο έφθινε, με την πάροδο του χρόνου, η γνώση των ελληνικών. Ο Κικέρωνας (1^ος αι. μ.Χ.) μετέφρασε τον Τίμαιο του Πλάτωνα – η οποία ωστόσο γρήγορα χάθηκε. Ο σημαντικότερος μεταφραστής των πρώτων μεταχριστιανικών αιώνων ήταν ο Βοήθιος (480-524 μΧ.). Μετέφρασε Αριστοτέλη και παράφρασε Νικόμαχο, Ευκλείδη και Πτολεμαίο.