Η λαϊκή ζωγραφική για τον ελληνικό χώρο δεν αποτελούσε αυτόνομη καλλιτεχνική δημιουργία με στόχο την αισθητική απόλαυση. Η αισθητική λειτουργία της ζωγραφικής λειτουργεί παράλληλα με άλλες λειτουργίες, όπως η αγιογράφηση και η διακόσμηση του εσωτερικού των σπιτιών κυρίως των αρχοντικών.
Οι Χιονιαδίτες ζωγράφοι μόνοι ή ενταγμένοι σε ομάδα, ξεκινούσαν από το χωριό τους και ζωγράφιζαν σπίτια σε όλη την Ελλάδα, καθώς η γεωργο- κτηνοτροφική παραγωγή και άλλες ασχολίες (μεταφορά χιονιού) δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες όλων. Την ασκούσαν σε πολλά χωριά της Ηπείρου (Καπέσοβο, Σαμαρίνα, Γαλάτιστα) και της Δ. Μακεδονίας. Ήταν οργανωμένοι σε συντεχνίες και αναχωρούσαν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, του αγίου Γεωργίου και του αγίου Δημητρίου.
Ο Θεόφιλος είναι ο πιο γνωστός λαϊκός ζωγράφος γιατί η ζωγραφική του είναι απλή, μεστή παραστάσεων και διαθέτει χρωματική ποιότητα. Ήταν περιφερόμενος ζωγράφος που αναζητούσε περιοχές (Σμύρνη, Πήλιο, Λέσβος) που θα μπορούσε να ζωγραφίσει έναντι πολύ μικρού ανταλλάγματος. Ελάχιστα έργα του σώθηκαν. Την αυτόνομη καλλιτεχνική του δημιουργία σε πίνακες ανακάλυψε ο συντοπίτης του τεχνοκριτικός και συλλέκτης έργων τέχνης, Στρατής Θ. Ελευθεριάδης (Teriade). Ο Teriade δώρισε τη συλλογή του, όπου υπήρχαν έργα του Θεόφιλού, στο Δήμο της Μυτιλήνης.