Η καλή μόρφωση ήταν το ιδανικό κάθε Βυζαντινού. Την απαιδευσία, την έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας τη θεωρούσαν ατύχημα και συμφορά, σχεδόν έγκλημα. Τους αμαθείς συνεχώς τους κορόιδευαν και τους περιγελούσαν και ας κατείχαν ακόμη και τα ανώτατα αξιώματα, όπως του αυτοκράτορα και του πατριάρχη. Συγγραφείς όπως η Άννα Κομνηνή, εγκωμίαζαν αυτούς που το πνεύμα τους ήταν καλλιεργημένο και είχαν πολλές γνώσεις. Οι Βυζαντινοί κληρονόμησαν από τον κλασσικό κόσμο βαθύ σεβασμό για τη μάθηση και ιδιαίτερη εκτίμηση για τον πνευματικό πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων. Συνεχώς η ελληνική παράδοση προσέφερε νέες εμπνεύσεις και είχε αναγεννητική επίδραση στη φαντασία τους. Το 10ο και τον 11ο αιώνα η ελληνική κληρονομιά ήταν πηγή αναβαπτίσματος και αναγεννήσεως του καλλιτεχνικού αισθήματος με την τέχνη, και του θεωρητικού στοχασμού με τη φιλοσοφία.
Η βυζαντινή εκπαίδευση διαιρούταν σε τρία είδη: α) την κοσμική, β) την εκκλησιαστική και γ) τη μοναστική εκπαίδευση. Από τα τρία αυτά είδη, η κοσμική και εκκλησιαστική εκπαίδευση ήταν οργανωμένες, ενώ η μοναστική εκπαίδευση παρεχόταν μέσα στα μοναστήρια και απευθυνόταν κυρίως σε όσους ήθελαν να ακολουθήσουν το μοναστικό βίο.διαβάστε την συνέχεια εδώ
Η βυζαντινή εκπαίδευση διαιρούταν σε τρία είδη: α) την κοσμική, β) την εκκλησιαστική και γ) τη μοναστική εκπαίδευση. Από τα τρία αυτά είδη, η κοσμική και εκκλησιαστική εκπαίδευση ήταν οργανωμένες, ενώ η μοναστική εκπαίδευση παρεχόταν μέσα στα μοναστήρια και απευθυνόταν κυρίως σε όσους ήθελαν να ακολουθήσουν το μοναστικό βίο.διαβάστε την συνέχεια εδώ