Δείγμα εξάρτησης και πολιτικής υποτέλειας, ήταν η υιοθέτηση ενός ιδιώματος στην ζωγραφική που δεν είχε καμία σχέση με τις μεταβυζαντινές και λαϊκές ελληνικές παραδόσεις. Η επίσημη Ελλάδα ταυτιζόταν με την οπτική του Ακαδημαϊσμού, κάνοντας αδύνατη την ύπαρξη άλλου ρεύματος, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, δυσκολεύθηκαν να προσαρμοστούν στα νέα πρότυπα με εξαίρεση την αστική, δυτικοτραφή τάξη. Ενδεικτικό αυτής της κατάστασης, είναι η εικονογράφηση του αγώνα του 21 σύμφωνα με το Μακρυγιάννη.
Ο Στρατηγός ήθελε να φιλοτεχνήσει πίνακες με θέμα τους αγώνες για να τους χαρίσει στους ηγεμόνες των τριών μεγάλων δυνάμεων. Στην αρχή αναζήτησε ξένους ζωγράφους που έμεναν στην Ελλάδα. Δεν έμεινε όμως ευχαριστημένος και κατέληξε στον Παναγιώτη Ζωγράφο, του οποίου η έλλειψη ακαδημαϊκής παιδείας είναι προφανής. Ο στόχος όμως, είναι η απόδοση των λεπτομερειών βάση της διήγησης του Μακρυγιάννη, ακόμα και χωρίς τους επίσημους κανόνες. Ο Στρατηγός αρνείται – χωρίς κακή πρόθεση – το δυτικό πρότυπο, καθώς είναι πεποίθησή του ότι η ιστορική αλήθεια εκφράζεται καλλιτεχνικά, μόνο από μια αφομοιωμένη εικαστικά γλώσσα. Η τέχνη του Ζωγράφου σχετίζεται με το Ανατολικό ιδίωμα, όχι το Δυτικό. Πάντως, ο Ακαδημαϊσμός του Μονάχου αποτελούσε την κυρίαρχη καλλιτεχνική αξία.
Πηγή: Τέχνες Ι: Ελληνικές Εικαστικές Τέχνες, Επισκόπηση Ελληνικής Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας, τομ. Γ΄, ΕΑΠ, Πάτρα, σ. 34- 35.