- Πολιτική. Σε όλες τις κωμωδίες ο δημόσιος βίος της πόλης αποτελεί βασική πηγή έμπνευσης του ποιητή. Φιλοπόλεμοι και λαϊκιστές πολιτικοί όπως ο Κλέων, που αναδείχθηκε στην ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης μετά τον θάνατο του Περικλή, αποτελούσαν ιδανικό στόχο για την κωμωδία.
- Το κοινό. Τα κωμικά πρόσωπα δεν έμεναν περιορισμένα στα όρια του θεατρικού τους ρόλου, αλλά κινούνταν μέσα στον πλασματικό κόσμο του θεάτρου και τον πραγματικό κόσμο. Αυτή η ελευθερία άγνωστη στην τραγωδία, αποτελούσε πρόσθετη πηγή κωμικότητας, καθώς υπονόμευε τις θεατρικές συμβάσεις και τις συμπεριλάμβανε στους στόχους τις σάτιρας.
- Η τραγωδία. Η τραγωδία είναι ένας από τους προσφιλέστερους στόχους της σάτιρας της Αρχαίας Κωμωδίας. Συχνή είναι η παρωδία του ύφους της τραγικής ποίησης αλλά και αυτούσιων στίχων από τραγωδίες, που τοποθετούνταν σε τελείως διαφορετικά συμφραζόμενα, χάνοντας το αρχικό νόημά τους μοιάζοντας ακατανόητοι ή παράλογοι, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια κωμική αναντιστοιχία ανάμεσα στα λόγια και το ύφος του τραγικού προτύπου και στο κωμικό περιβάλλον.
- Οι γυναίκες. Η παραμορφωτική οπτική της κωμωδίας μετατρέπει τον κριτικό προβληματισμό σε δήθεν κριτική των γυναικών, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τις κωμικές καταστάσεις. Η διαστρέβλωση αυτή αποτελούσε μάλλον έκφανση της ανδροκρατικής οπτικής γωνίας της κωμωδίας ενισχύοντας τη διάκριση των ρόλων των δύο φύλων και αναπαράγοντας την παραδοσιακή εικόνα της γυναίκας στην κυρίαρχη ιδεολογία.
- Τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Η ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών από τις γυναίκες αποτελούσε μια πλήρη αντιστροφή της καθιερωμένης πολιτικής και κοινωνικής τάξης του αρχαίου κόσμου. Η προβολή ενός τέτοιου θέματος στο θέατρο έχει συνδεθεί από πολλούς μελετητές με την παρακμή της κλασικής Αθήνας, ύστερα από τη στρατιωτική και οικονομική κατάρρευση.
Πηγή: Α. Τσακμάκης, Γράμματα Ι: Αρχαία Ελληνική και Βυζαντινή Φιλολογία, τομ. Α', Αρχαϊκή και Κλασική Περίοδος, "Αρχαία και Μέση Κωμωδία", ΕΑΠ, Πάτρα, 2001, σ. 333- 340.