Ο Βαυαρός ιστορικός υποστήριξε ότι οι Νεοέλληνες δεν κατάγονται από τους αρχαίους Έλληνες αλλά από διάφορα σλαβικά και αλβανικά φύλα τα οποία από τον 6ο έως και 10ο αιώνα κατέλαβαν τις περιοχές που είχε ανθίσει ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Πρόκειται για ένα φαινόμενο φυλετικής επιμειξίας που είχε ως αποτέλεσμα τον εκσλαβισμό και τον εξαλβανισμό του αρχαίου ελληνικού στοιχείου.
Η άποψη του Φαλμεράγιερ δεν ευσταθεί. Το σχόλιο του Γερμανού ιστορικού είναι γενικευμένο και δεν λαμβάνει υπόψη την έκταση των παραγόντων που αποδυνάμωσαν την παρουσία του σλαβικού στοιχείου στον ελληνικό χώρο. Κατ΄ αρχάς η παρουσία των Σλάβων δεν τεκμηριώνεται παρά μόνο σε ορισμένα σημεία του ελληνικού χώρου (Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Μακεδονία). Επιπλέον, όπως είδαμε, οι Σλάβοι ασκούσαν αγροτικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα, όπως επισημαίνει η Νυσταζοπούλου, να επηρεάζονται εύκολα από την αίγλη του πολιτισμού των μεγάλων βυζαντινών πόλεων. Οι βυζαντινές αρχές, εξάλλου, τους εγκατέστησαν σε περιοχές με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς ή διασπώντας την πληθυσμιακή τους πυκνότητα με την εγκατάσταση Ελλήνων εποίκων από τη Μικρά Ασία ανάμεσά τους. Τέλος, την αφομοίωση τους διευκόλυνε ακόμη περισσότερο η υπαγωγή των σκλαβηνιών στο βυζαντινό διοικητικό σύστημα.
Πηγή: Ν. Ροτζώκος, Η Νεοελληνική Εθνική Ιδεολογία και η η Εθνική Ιστοριογραφία, στο: Γ. Μαργαρίτης, Σπ. Μαρκέτος, Κ. Μαυρέας, Ν. Ροτζώκος, Ελληνική Ιστορία τ. Γ', Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, ΕΑΠ, Πάτρα, 1999, σ. 215- 245.