Η Γέννηση του Χριστού απετέλεσε ένα διαρκές εικαστικό μοτίβο σε Ανατολή και Δύση. Ακριβώς όμως αυτή η λειτουργία της εικαστικής τέχνης ως μέσο έκφρασης πνευματικότητας, δόγματος και αντιλήψεως, καθιστά τις αγιογραφίες και τους πίνακες ζωγραφικής πολύτιμους για την κατανόηση της πνευματικότητας Ανατολής και Δύσης αλλά και την σταδιακή διαφοροποίηση τους.
Πάγια θέση της Βυζαντινής αγιογραφίας αποτελεί η πρόσκληση προς τον θεατή – προσκυνητή να υπερβεί τον χώρο και τον χρόνο και να έρθει σε επαφή με το υπερβατικό. Βασικό σκοπό της αποτελεί η επαφή με το Μυστήριο. Η Γέννηση του Χριστού δεν αποτελεί ένα απλώς ιστορικό γεγονός αλλά μία τομή στην ανθρώπινη ιστορία, την οποία, για να κατανοήσει κάνεις, πρέπει να υπερβεί τα λογικά σχήματα.
Αντίθετα, στη Δύση, το βασικό μήνυμα της εικαστικής αναπαράστασης, ήδη από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίες μετά Χριστόν, αποτελεί η αναπαράσταση ενός θείου παιδιού. Κυρίαρχο στοιχείο αποτελεί η ιστορικότητα του γεγονότος, αυτό που συνέβη εν χώρω και εν χρόνω. Αν παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της εικονογράφησης – αναπαράστασης της Γέννησης του Χριστού στην Δύση, θα διαπιστώσει ότι, ακόμη και μέχρι το 1300 περίπου, η επιρροή της Ανατολικής αγιογραφίας είναι εμφανής.