Ο χριστιανισμός δεν είχε καλές σχέσεις με την τέχνη, λόγω του κινδύνου της ειδωλολατρείας. Οι χριστιανοί συγγραφείς, είτε την αγνοούσαν είτε της εναντιώνονταν. Από τα μέσα του 4ου αι. υπό την επίδραση της κλασικής παιδείας, κάποιοι είδαν την τέχνη ως παιδαγωγικό έργο, συμπλήρωμα του κατηχητικού. Αφού ο θεός καθαγίασε την ύλη παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, το θείο μπορούσε να αναπαρασταθεί σε αυτήν.
Η χριστιανική τέχνη δημιουργείται στον 4ο και 5ο αι. οι καλλιτέχνες, μέσω των εικαστικών, προσπάθησαν να μορφοποιήσουν το δόγμα. Επειδή όμως η αφήγηση του θείου δράματος μπορούσε να τοποθετηθεί μόνο σε μεταφυσικό χώρο, τα θέματα έπρεπε να εμφανίζονται ως αναπαραστάσεις ενός άλλου κόσμου, πέρα από τον ανθρώπινο, όπου δεν υπακούν στους νόμους της ύλης. Έτσι οδηγηθήκαμε προς την αφαίρεση που έδωσε υπερβατικό χαρακτήρα.
Η συνειδητή πορεία από το νατουραλισμό προς την αφαίρεση, έχει ως σκοπό να δει ο θεατής με τα μάτια του πνεύματος, τον κόσμο του θείου που είναι αόρατος, θαυμάσιος και μοναδικός.
Η συνειδητή πορεία από το νατουραλισμό προς την αφαίρεση, έχει ως σκοπό να δει ο θεατής με τα μάτια του πνεύματος, τον κόσμο του θείου που είναι αόρατος, θαυμάσιος και μοναδικός.
Πάντως και ο αρχαίος νατουραλισμός επέζησε, αφού ο Βυζαντινός Πολιτισμός ήταν συνέχεια του αρχαίου ελληνικού. Συχνά εμφανίζονται μνημεία με την αισθητική της κλασικής αρχαιότητας. Σε κάποιες περιόδους, η τάση αυτή ήταν εντονότερη. Πάντοτε όμως η αφαίρεση εξέφραζε καλύτερα το χριστιανικό πνεύμα.