Στα κείμενά του, ο Πλάτων προβάλλει για πρώτη φορά το αίτημα οι μελλοντικοί αστρονόμοι, να υπερβούν την απλή συστηματική εμπειρική παρατήρηση των ουράνιων σωμάτων και να χρησιμοποιήσουν τα μαθηματικά και ιδιαίτερα τη γεωμετρία για να ανακαλύψουν την πραγματική φύση της αστρονομίας, αλλά και της επιστήμης γενικότερα. Η ιδέα αυτή έπαιξε ουσιαστικό και κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξη της αστρονομικής σκέψης και η αστρονομία από εμπειρική τέχνη (τεχνική) μετατράπηκε σε επιστήμη, κατά τα πρότυπα της γεωμετρίας.
1η ΙΔΕΑ: η διάκριση μεταξύ δύο ειδών κινήσεων των ουράνιων σωμάτων: Η ημερήσια κίνηση της ουράνιας Σφαίρας από την ανατολή προς τη δύση, στην οποία συμμετέχουν όλα τα ουράνια σώματα, πλανήτες και απλανείς. Οι ίδιες κινήσεις των πλανητών επί της εκλειπτικής με αντίθετη από την προηγούμενη φορά, δηλαδή από τη δύση προς την ανατολή.
2η ΙΔΕΑ: είχε διαπιστωθεί ότι: Ο Ερμής και η Αφροδίτη κινούνται με την ίδια γωνιακή ταχύτητα, όπως ο Ήλιος. Και μάλιστα χωρίς να απομακρύνονται πολύ από αυτόν, διατρέχοντας πλήρως την εκλειπτική σε διάστημα ίσο με αυτό που χρειάζεται ο Ήλιος για να την διατρέξει, δηλαδή ίσο περίπου με ένα χρόνο.
Η συμβολή του Πλάτωνα δεν έγκειται τόσο σε αυτές ή παρόμοιες τεχνικές γνώσεις, όσο στις ιδέες που διατυπώνει για το είδος της αστρονομίας που πρέπει να δημιουργηθεί και τον τύπο των ερμηνειών που οι αστρονόμοι πρέπει να δίνουν. Οι απόψεις του διατυπώνονται κυρίως στην Πολιτεία και στον Τίμαιο.
Πηγή: Γ. Χριστιανίδης, Δ. Διαλέτης, Γ. Παπαδόπουλος, Κ. Γαβρόγλου, Οι Επιστήμες στην Αρχαία Ελλάδα, στο Βυζάντιο και στον Νεότερο Ελληνισμό, τ. Β’ ΕΑΠ, Πάτρα 2000, σ. 111- 114.